Parafia Rzymskokatolicka 
Św. Wojciecha w Elblągu

POSTANOWIENIE W SPRAWIE ORGANIZACJI PRZYGOTOWANIA
DO SAKRAMENTU BIERZMOWANIA

Rozpoczęła się przebudowa systemu strukturalnego szkół podstawowych i średnich. Powoduje ona także zmiany w organizacji pracy nauczycieli religii.

W związku z powyższym ustalam, że przygotowanie młodzieży do sakramentu bierzmowania będzie rozpoczynało się w pierwszej klasie szkoły ponadpodstawowej i będzie trwało przez dwa lata.

Byłoby dobrze, gdyby przygotowanie odbywało się w parafii miejsca zamieszkania młodzieży. Jednak nie każda parafia prowadzi takie przygotowanie z różnych powodów.

Przygotowanie do bierzmowania może odbywać się w parafii, która opiekuje się szkołą ponadpodstawową.

W diecezji elbląskiej będzie obowiązywał jednolity indeks przeznaczony dla przygotowujących się do bierzmowania. Będzie zawierał informacje o spotkaniach, nabożeństwach, praktykach religijnych i innych zadaniach, niezbędnych w procesie przygotowania do sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej.
[zob. kan. 890 KPK]

+Jacek Jezierski
biskup elbląski

SAKRAMENT CHRZTU

Wśród siedmiu znanych nam sakramentów świętych, na pierwszym miejscu zawsze wymienia się chrzest. Przygotowując się, przed laty, do przyjęcia I Komunii Św., pytani o chrzest, mówiliśmy, że „jest to pierwszy i najpotrzebniejszy sakrament”. Czasem jeszcze dodawaliśmy, że Pan Jezus w chwili chrztu „uwalnia nas od grzechu pierworodnego, czyni nas dziećmi Bożymi, jednoczy ze sobą i włącza nas do wspólnoty Kościoła”. Dlatego chrzest czasem nazywany jest „bramą do życia i królestwa Bożego”.  

Chrzest przyniósł Chrystus wszystkim ludziom, „aby mieli życie wieczne”. Chrzest jest sakramentem przez który ludzie wchodzą do wspólnoty Kościoła i tworzą tę wspólnotę. Węzłem jedności łączącym wszystkich ochrzczonych jest jeden Bóg, jeden chrzest, jedna i taka sama wiara i nauka Jezusa Odkupiciela. Chrzest ważnie udzielony wyciska na ochrzczonym niezatarte „znamię”. Dlatego nikomu nie wolno udzielić chrztu powtórnie. Nie można także zrzec się chrztu, wymazać jego skutków ani się go wyprzeć.

Ponieważ Jezus powierzył swojemu Kościołowi zadanie głoszenia ewangelii i udzielanie chrztu wszystkim narodom, dlatego obowiązkiem Kościoła jest stosowne przygotowanie do chrztu dziecka, jego rodziców i wybranych przez nich chrzestnych. W przypadku chrztu osoby dorosłej Kościół ma obowiązek pouczania i wprowadzenia w życie wiarą, poprzez praktyki religijne, kandydata do chrztu.

Zgodnie z instrukcją duszpasterską Episkopatu Polski o udzielaniu sakramentu chrztu świętego dzieciom (1975), do chrztu należy dopuszczać wszystkie dzieci zgłoszone przez rodziców lub prawnych opiekunów, jeśli osoby te są wierzące i zobowiążą się, że dzieci będą wychowane w wierze, w której zostaną ochrzczone.

Wychowanie w wierze oznacza doprowadzenie dziecka do świadomej przyjaźni z Chrystusem, a to dokonuje się przez: przekazanie dziecku podstawowych prawd wiary i zasad moralności głoszonych przez Kościół katolicki, a przede wszystkim nauczenie dziecka modlitwy, włączenie go w życie wspólnoty katolickiej (Msza święta niedzielna), posyłanie na katechezę, doprowadzenie do pełnego udziału w Eucharystii i do przyjęcia sakramentu bierzmowania oraz wprowadzenie w dojrzałe i odpowiedzialne życie chrześcijanina.

W związku z możliwością zaistnienia różnych sytuacji trzeba mieć na uwadze następujące zasady:

1. Należy uważać za regułę, że dziecko powinno przyjąć chrzest w kościele parafialnym swoich rodziców, chyba że co innego doradza słuszna przyczyna (kan. 857 KPK). Na chrzest dziecka poza parafią własną rodziców, zawsze należy uzyskać pozwolenie proboszcza własnego.
2.  Nie udziela się sakramentu chrztu św. małym dzieciom bez faktycznej wiedzy i zgody rodziców lub prawnych opiekunów, a tym bardziej wbrew ich woli. Do udzielenia chrztu dziecka wystarczy prośba jednego z rodziców bądź prawnych opiekunów (dziadkowie i krewni nie wchodzą do tej kategorii, o ile Sąd rodzinny i nieletnich nie postanowił inaczej).
   • Na chrzest osób, które osiągnęły używanie rozumu (siedem lat), a nie ukończyły czternastu lat, należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów. Przy wyraźnym sprzeciwie jednego z rodziców bądź prawnych opiekunów należy zwrócić się do ordynariusza miejsca.
3. Należy zadbać, żeby dziecko nieochrzczone, przygotowujące się z innymi dziećmi do Pierwszej Komunii świętej, przyjęło chrzest w terminie umożliwiającym przystąpienie do sakramentu pokuty i pojednania przed pełnym udziałem w Eucharystii.
   • Natomiast dzieci starsze i młodzież przyjmują chrzest podczas Mszy świętej, w czasie której przystępują do Pierwszej Komunii świętej. Wskazane jest, aby bierzmowanie przyjęły później, ze swoimi rówieśnikami.
4.  Jeśli chrzest zgłasza matka samotnie wychowująca dziecko, która jest osobą praktykującą, chrzest winien odbyć się bez dodatkowych wymagań.
5. Jeśli rodzice żyją w związku cywilnym lub w konkubinacie i nie mogą zawrzeć sakramentalnego małżeństwa z powodu przeszkód kanonicznych, jednak praktykują swoją wiarę w tym, co jest dla nich możliwe, dziecko należy ochrzcić, wymagając na piśmie oświadczenia rodziców i chrzestnych, że zobowiązują się wychować dziecko w wierze katolickiej.
6. Jeśli o chrzest swego dziecka proszą rodzice żyjący w związku cywilnym lub konkubinacie, którzy nie mają żadnych przeszkód kanonicznych do zawarcia sakramentalnego małżeństwa, należy starać się o doprowadzenie rodziców dziecka do zawarcia małżeństwa przed chrztem ich dziecka - poprzez życzliwą rozmowę i wyjście naprzeciw ewentualnym problemom np. pominięcie opłaty. Chodzi o zmobilizowanie rodziców dziecka do uregulowania swego życia według zasad wiary katolickiej, do tego, by mogli żyć w przyjaźni z Bogiem i dawać dobry przykład swemu dziecku. Wszystko to jednak musi odbywać się w taki sposób, by nie było przymuszaniem do zawarcia małżeństwa. Jakikolwiek bowiem przymus stanowiłby istotną przeszkodę do ważnego zawarcia małżeństwa. Nie należy zatem żądać od rodziców oświadczenia na piśmie, że zobowiązują się do zawarcia sakramentalnego małżeństwa, traktując takie zobowiązanie jako warunek udzielenia chrztu.
   • W przypadku odmowy zawarcia małżeństwa, można udzielić chrztu, wymagając na piśmie oświadczenia rodziców dziecka, że zobowiązują się do troski o jego chrześcijańskie wychowanie i dodatkowo oświadczenia rodziców chrzestnych dziecka, że zobowiązują się uczynić wszystko i dopilnować, by chrześniak został wychowany w wierze katolickiej.
   • Jeżeli natomiast nie ma zupełnie nadziei na wychowanie dziecka w wierze, w której ma otrzymać chrzest, udzielenie sakramentu należy odłożyć, wyjaśniając rodzicom przyczynę takiej decyzji (kan. 868 § 1, 2°). Jeśliby doszło do takiej sytuacji, która w naszych warunkach należy do rzadkości, każdą decyzję o odłożeniu chrztu duszpasterz winien skonsultować z ordynariuszem miejsca. Mając na uwadze nauczanie Kościoła o konieczności chrztu do zbawienia (KKK 1213), w wypadku wątpliwości co do udzielenia chrztu lub odłożenia go, należy opowiedzieć się za udzieleniem chrztu.
7. W przypadku niedostatków wiary i praktyki religijnej rodziców, należy zatroszczyć się o to, by rodzice chrzestni byli ludźmi żywej wiary.
8. Należy przyjąć za regułę, że chrzest dziecka rodziców, którzy nie żyją w sakramentalnym małżeństwie i podpisujących zobowiązanie o wychowaniu w wierze swojego dziecka, winien odbyć się w kościele parafialnym jego rodziców, chyba że jest jakaś słuszna przyczyna udzielenia chrztu gdzie indziej, ale wtedy za pisemnym zezwoleniem proboszcza. Takie zezwolenie, którego duszpasterz nie powinien odmawiać, winno być udzielone po rozmowie duszpasterskiej i odpowiednim pouczeniu. W sytuacji trudnej lub konfliktowej sprawę skonsultować z ordynariuszem miejsca.
   • Niedopuszczalne jest proszenie o chrztu dziecka, w religii niekatolickiej. Rodzice dziecka sami ochrzczeni w Kościele Rzymskokatolickim, proszący o chrzest w innym Kościele niż Kościół Rzymskokatolicki, być może nieświadomie, wyrzekają się swojej wiary. Rodzice, którzy oddają dzieci do chrztu w religii niekatolickiej powinni być ukarani cenzurą lub inna sprawiedliwą karą (por. kan. 1366 KPK).   
9. Przy chrzcie dziecka mają być obecni rodzice chrzestni, których powinnością jest, wraz z rodzicami, przedstawienie dziecka do chrztu i pomaganie rodzicom w wychowaniu religijnym dziecka. Rodzicem chrzestnym może być tylko osoba wybrana przez rodziców dziecka albo przez proboszcza lub szafarza chrztu. W przypadkach szczególnych może być tylko chrzestny albo chrzestna. Rodzice chrzestni powinni być katolikami bierzmowanymi i przyjętymi do sakramentu Eucharystii. Chrzestni powinni mieć mieć ukończone szesnaście lat (chyba, że proboszcz jest zdania, iż słuszna przyczyna umożliwia dopuszczenie osoby młodszej, ale już bierzmowanej). Powinni prowadzić życie zgodne z nauką Kościoła. Osoby niespełniające tych wymogów nie mogą być chrzestnymi. Zatem nie wolno dopuszczać do pełnienia tej funkcji: osób żyjących w związkach niesakramentalnych, młodzieży nieuczęszczającej na katechizację, formalnych apostatów oraz osób, które notorycznie porzuciły wiarę katolicką).
   • Ochrzczeni, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, mogą być dopuszczeni – tylko razem z chrzestnym katolikiem – jako świadkowie chrztu. Zatem świadkami chrztu mogą być protestanci oraz anglikanie, którzy nie weszli w skład anglikańskiego ordynariatu personalnego, mającego łączność ze Stolicą Apostolską i wyznawcy innych religii chrześcijańskich. Prawosławni – na podstawie Instrukcji duszpasterskiej Episkopatu Polski o udzielaniu sakramentu chrztu świętego dzieciom (1975) – mogą być chrzestnymi.

ZGŁOSZENIE DZIECKA DO CHRZTU

Co najmniej na 4 tygodnie przed planowanym chrztem dziecka, rodzice (jedno albo oboje) powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej, w wyznaczonych godzinach urzędowania, przynosząc ze sobą następujące dokumenty i informacje:

1. akt urodzenia dziecka, z Urzędu Stanu Cywilnego;
2. dane osobowe rodziców dziecka (imiona, nazwiska, daty i miejsce urodzenia, adresy zamieszkania);
3. świadectwo ślubu kościelnego rodziców;
4. dane osobowe rodziców chrzestnych (imię i nazwisko, datę urodzenia, adres zamieszkania);
5. zaświadczenia od chrzestnych (z parafii ich faktycznego miejsca zamieszkania) stwierdzające, że mogą być dopuszczeni do tej funkcji;

Ponadto rodzice dziecka i chrzestni mają obowiązek:

1. uczestniczyć w konferencji przed chrztem,
2. przystąpić do sakramentu pokuty (rodzice i rodzice chrzestni, odbycie spowiedzi należy potwierdzić złożeniem otrzymanej kartki do spowiedzi);
3. złożyć podpisy w księgach chrztu (w niedzielę chrztu na 15 min. przed chrztem – w kancelarii parafialnej na plebanii).

O innych koniecznych dokumentach, jeżeli takie będą konieczne, informacje uzyskacie Państwo u kapłana dyżurującego w kancelarii parafialnej

Pierwsza Komunia Święta

Udział rodziców w przygotowaniu dziecka do sakramentu Eucharystii

„Po udzieleniu chrztu rodzice dziecka, wdzięczni Bogu i wierni podjętym zadaniom, mają obowiązek doprowadzić dziecko do poznania Boga, którego przybranym synem się stało, oraz przygotować do przyjęcia bierzmowania i uczestnictwa w Eucharystii” Ten obowiązek rodziców został zapisany w obrzędach chrztu dzieci. Kodeks Prawa Kanonicznego te obowiązki formułuje w sposób następujący: „Najważniejszym obowiązkiem rodziców i pierwotnym ich prawem jest zgodne troszczenie się, według swoich możliwości, o fizyczne, społeczne i kulturalne oraz o moralne i religijne, wychowanie potomstwa”.

Odpowiedzialni i kochający swoje dziecko rodzice, świadomi tych obowiązków, starają się być pierwszymi wychowawcami i katechetami swojego dziecka. Najlepszą metodą wychowania religijnego jest własny przykład rodziców. Modlitwa rodzinna, prowadzenie swojego małego dziecka do kościoła, najpierw jeśli pozwalają na to warunki, jeszcze w wózku, a potem przyprowadzanie za rączkę, to pierwsze lekcje religii. Gdy dziecko uczęszcza do przedszkola, tam spotyka kapłana lub katechetkę, którzy posługując się odpowiednimi środkami będą pomagać rodzicom w wychowywaniu religijnym ich dzieci. W wieku 6 lat dziecko powinno  być zapisane przez rodziców, na udział w zajęciach zapoznających go z tematyką religijną.

W wieku 7 lat gdy dziecko zaczyna uczęszczać do szkoły, rodzice powinni zadbać o to, aby zapisać je na lekcje religii. W klasie I szkoły podstawowej dzieci są wprowadzane w tematykę religijną i poznają przykłady życia religijnego. Rodzice dbają o pokazanie dziecku wnętrza kościoła, żłóbka w okresie Bożego Narodzenia, przekazywanie mu tradycji katolickich i nauczenie najprostszych modlitw. W tym okresie warto wprowadzać dziecko w modlitwę rodzinną i udział we Mszy Św. Czas klasy pierwszej szkoły podstawowej jest już dalszym przygotowaniem dziecka do sakramentu Eucharystii.

Klasa II szkoły podstawowej, to czas na przygotowanie bliższe do I Komunii Świętej. Dziecko powinno nadal uczęszczać na lekcje religii w szkole. Nowym obowiązkiem rodziców dziecka jest zgłoszenie i zapisanie dziecka na przygotowanie do I Komunii Św. Takiego zgłoszenia trzeba dokonać w parafii miejsca, gdzie dziecko ma być przygotowywane i przyjęte do I Komunii Świętej. W naszej parafii czasem zapisu na przygotowanie do I Komunii Św. jest druga połowa miesiąca września. Rodzice decydujący się na zapisanie swojego dziecka, po zapoznaniu się z wymaganiami Kościoła i parafii, zobowiązują się do uczestniczenia, w niedziele i święta nakazane, razem z dzieckiem we Mszy Świętej, do wspierania swojego dziecko modlitwą i dobrym przykładem życia, w miarę możliwości do uczestniczenia z dzieckiem w nabożeństwach różańcowych i pomagania dziecku w przyswojeniu stosownej wiedzy religijnej i do uczestniczenia w spotkaniach organizowanych przez proboszcza.

Klasa III szkoły podstawowej, to rok przystąpienia dzieci do upragnionej przez nich I Komunii Świętej. Zanim jednak to nastąpi, przed dziećmi przygotowanie bezpośrednie do tego najważniejszego sakramentu. Przed rodzicami nowe wyzwania. Trzeba potwierdzić, wyrażoną w ubiegłym roku, wolę posłania i przygotowania dziecka do I Komunii Świętej. Rodzice czynią to przez złożenie na piśmie, w formie tzw. deklaracji rodziców, zgłoszenia dziecka do przyjęcia I Komunii Św. Druk deklaracji, rodzice otrzymują na pierwszym spotkaniu z proboszczem parafii, odpowiedzialnym za przygotowanie do I Komunii Świętej. Takie spotkanie odbywa się w połowie miesiąca września. W ciągu dwóch tygodni od pierwszego spotkania, rodzice są zobowiązani do potwierdzenia faktu chrztu ich dziecka. W tym celu, jeśli dziecko było ochrzczone poza parafią, w której jest przygotowywane do I Komunii Św. należy dostarczyć akt chrztu dziecka. Jeśli dziecko było ochrzczone w parafii gdzie będzie I Komunia Święta rodzice mają obowiązek podania daty chrztu, a przynajmniej roku chrztu dziecka. Jeśli dziecko jest nieochrzczone, to należy natychmiast ten fakt zgłosić do proboszcza i zastosować się do jego wskazówek. W przygotowaniu dziecka do I Komunii Świętej rodzice muszą współpracować z proboszczem parafii, gdzie chcą posłać swoje dziecko do I Komunii Św. W przygotowaniu do I Komunii Św. w klasie III rodzice powinni: w każdą niedzielę i święto nakazane uczestniczyć razem z dzieckiem we Mszy Świętej, pomagać dziecku w przyswojeniu obowiązującego materiału z katechizmu, systematycznie brać udział w spotkaniach wyznaczonych przez osoby odpowiedzialne za przygotowanie do I Komunii Świętej, w miarę możliwości, uczestniczyć z dzieckiem w nabożeństwach różańcowych, roratach i Drodze Krzyżowej, wspierać dziecko modlitwą i dobrym przykładem życia, współpracować z osobą prowadzącą w parafii przygotowanie do I Komunii Świętej.

Eucharystia, Komunia Święta, Najświętszy Sakrament, to słowa określające największą Tajemnicę naszej wiary, rzeczywistą obecność Jezusa Chrystusa w postaci chleba i wina. W Komunii Świętej, którą przyjmujemy pod postacią chleba, w małym białym opłatku, nad którym, przez kapłana, były wypowiedziane słowa Pana Jezusa, te z wieczerzy paschalnej, jest utajony żywy, prawdziwy Bóg. Dlatego ten sakrament jest nazywany „najświętszym”.

Nie można więc traktować I Komunii Świętej, tylko jako okazji do spotkania rodzinnego, albo otrzymania przez dziecko prezentu od krewnych, bo największym i najpiękniejszym darem i prezentem dla dziecka, w dniu jego I Komunii Świętej powinien być dar nazywany Eucharystią, w której jest ukryty żywy i prawdziwy Bóg.

Życzę Państwu wspólnego, pięknego przeżycia radości Waszego dziecka w dniu jego I Komunii Świętej.

Sprawy związane z religijną posługą na pogrzebie osoby zmarłej , zgodnie z  obowiązującymi przepisami, powinny być załatwiane w parafii miejsca zamieszkania zmarłego. Pogrzeb osoby zmarłej należącej do kościoła rzymskokatolickiego powinien odbyć się w kościele rzymskokatolickim.

Termin i przebieg ceremonii pogrzebowej ustala rodzina z duszpasterzem parafii miejsca pogrzebu. W przypadku wyboru miejsca ceremonii pogrzebu poza własną parafią, w parafii zamieszkania należy uzyskać tzw. zgodę na pogrzeb poza kościołem parafialnym.

Sprawy związane z pochówkiem można załatwiać o każdej porze, bez względu na godziny otwarcia kancelarii, po wcześniejszym telefonicznym ustaleniu z księdzem, godziny spotkania.

Zgłaszając się do kancelarii parafialnej należy przynieść  ze sobą akt zgonu z USC i ewentualnie, gdy zmarły zamieszkiwał w innej parafii, zgodę swojego proboszcza na pogrzeb w innej parafii. Ponadto, gdy zmarły przed śmiercią przyjął sakrament namaszczenia chorych, potwierdzenie z podpisem kapłana udzielającego tego sakramentu. W karcie zgonu wydawanej przez lekarza odczytać przyczynę zgonu.

Przed przybyciem do parafii należy ustalić czas pogrzebu, w wybranym zakładzie pogrzebowym.

O sakramencie namaszczenia chorych mówi List św. Jakuba: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5, 14-15).

Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza: Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu (KKK nr 1499).

Pośród najważniejszych „skutków” tego sakramentu, Katechizm wymienia: 

• łaskę umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości;
• odnowienie ufności i wiary w Boga oraz umocnienie przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią;
• uzdrowienie duszy oraz ciała, jeśli taka jest wola Boża;
• odpuszczenie grzechów; 
• otrzymanie siły i daru głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa;
• przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Kiedy przyjmuje się sakrament namaszczenia chorych?

• Namaszczenie chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia.
• Odpowiednia pora na przyjęcie tego sakramentu jest wtedy, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości. (KKK 1515)
• Katechizm Kościoła Katolickiego zachęca do przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych przed każdą trudną operacją, a także wszystkie osoby starsze, u których pogłębia się słabość. (por. KKK 1516)

W naszej parafii:

• W naszej parafii kapłani odwiedzają chorych w każdy pierwszy piątek miesiąca. Przy okazji takich odwiedzin można poprosić księdza o udzielenie choremu sakramentu namaszczenia chorych..
• W razie pilnej potrzeby można wezwać kapłana o każdej porze (telefonicznie lub osobiście). 

Pamiętajmy, że w szpitalach opiekę duchową nad chorymi sprawują kapelani szpitalni. Jeśli więc chory przebywa w szpitalu (a stan jego zdrowia na to pozwala) należy zadbać, aby się wyspowiadał, przyjął Komunię św. i sakrament namaszczenia chorych. 

Na tablicach ogłoszeń, obok kaplic szpitalnych są zazwyczaj umieszczone numery telefonów do kontaktu z kapelanem szpitala.

Czy ostatnie namaszczenie i namaszczenie chorych to ten sam sakrament?

Sakrament namaszczenia chorych często błędnie mylony jest z Wiatykiem, czyli ostatnią Komunią Świętą, jakiej udziela się w umierającemu człowiekowi, jako Pokarm (Ciało Chrystusa) na drogę do wieczności. Katechizm nazywa Wiatyk „sakramentem przejścia ze śmierci do życia, przejścia z tego świata do Ojca”.  Nie jest zatem prawidłowym określenie „ostatnie namaszczenie”; co najwyżej możemy mówić o ostatniej Komunii Świętej, czyli Wiatyku.

Ile razy można przyjąć sakrament namaszczenia chorych?

Sakrament namaszczenia chorych można przyjąć wiele razy. Powinniśmy korzystać z niego zawsze, ilekroć np. pogarsza się nasz stan zdrowia, człowiek uległ poważnemu wypadkowi, przygotowuje się do operacji itd. Nie chodzi oczywiście o to, by nadużywać tego sakramentu, lecz by kierować się dobrem duchowym osoby, która odczuwa potrzebę umocnienia w cierpieniu, chorobie czy starości (w praktyce duszpasterskiej sugeruje się możliwość przyjęcia tego sakramentu raz w roku).

Ważne, by nie zwlekać z przyjęciem tego sakramentu do ostatniej chwili lub do momentu, gdy jest już za późno. Sakrament namaszczenia (podobnie jak wszystkie inne) można udzielić tylko osobie żywej! Kościół nie namaszcza ani też nie spowiada Zmarłych!

Co trzeba przygotować przed przyjściem kapłana do chorego?

Przed przyjściem kapłana do domu przygotowujemy: stół nakryty białym obrusem, na którym stawiamy krzyż, świece, poświęconą wodę i watę. Ważne, by rodzina, (jeśli to możliwe) uczestniczyła w tym sakramencie, włączając się tym samym w modlitwę Kościoła

źródło: www.parafiaczyzyny.pl

1. Miejsce zawierania sakramentu małżeństwa. Zgodnie z kan. 1115 KPK małżeństwo powinno być zawierane w parafii, gdzie przynajmniej jedno z narzeczonych posiada stałe lub tymczasowe zamieszkanie (zamieszkania nie należy mylić z zameldowaniem = zamieszkanie oznacza rzeczywiste przebywanie). Zawarcie małżeństwa poza tymi miejscami jest możliwe za zezwoleniem własnego proboszcza (licencja do asystowania przy małżeństwie poza parafią). Termin można zarezerwować wcześniej (już przed rozpoczęciem kompletowania dokumentacji).
2. Dokumenty konieczne do zawarcia małżeństwa:

1. Metryka chrztu (aktualna, wydana nie wcześniej niż pół roku od dnia zgłoszenia się narzeczonych). Przy wizycie w kancelarii parafialnej miejsca chrztu trzeba koniecznie powiedzieć, że jest ona nam potrzebna do zawarcia sakramentu małżeństwa.  
2. Zaświadczenie stwierdzającego brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa – można je pobrać z urzędu stanu cywilnego jednego z nupturientów.
3. Akt zawarcia małżeństwa cywilnego, jeśli nupturienci zawarli już między sobą związek cywilny (jeśli któryś z narzeczonych pozostawał w wcześniej w związku cywilnym z inną osobą – odpis wyroku orzekającego rozwód cywilny);
4. Dokument stwierdzający tożsamość (np. dowód osobisty).
5. Świadectwo bierzmowania (jeśli nie ma wpisu o bierzmowaniu w metryce chrztu).
6. Świadectwo zgonu współmałżonka (wdowiec lub wdowa).
7. Świadectwo uczestnictwa w katechezie przedślubnej - według wymogów diecezjalnych oraz spotkania w poradni rodzinnej.
8. Dane świadków (muszą być pełnoletni).

Najlepiej będzie, jeśli wszystkie dokumenty zostaną skompletowane miesiąc przed planowaną datą zawarcia sakramentu małżeństwa.

3. Protokół rozmów kanoniczno - duszpasterskich. Podczas pierwszej rozmowy sporządza się pierwszą część protokołu (dotyczy ona przede wszystkim danych osobowych). Przesłuchanie powinno odbyć się przed głoszeniem zapowiedzi.  Podczas pierwszego spotkania w kancelarii należy umówić się na wypełnienie drugiej części. Przesłuchanie narzeczonych ma na celu upewnienie się, że nic nie stoi na przeszkodzie do ważnego i godziwego zawarcia małżeństwa. Drugą część należy spisać co najmniej 3 miesiące przed planowaną datą ślubu.
4. Zapowiedzi przedślubne – to publiczne ogłoszenie zamiaru wstąpienia w związek małżeński, które służyć ma dodatkowemu upewnieniu się o braku przeszkód małżeńskich. Muszą być wygłoszone przez proboszcza własnego narzeczonych (czyli parafii stałego lub tymczasowego miejsca zamieszkania jednej ze stron) przez co najmniej 8 dni (w tym przez dwie niedziele). Jeżeli obydwoje narzeczeni mieszkają w parafii własnego proboszcza przynajmniej przez 6 miesięcy, nie wymaga się głoszenia zapowiedzi w poprzednich miejscach pobytu narzeczonych (jeśli zaś krócej – należy je wygłosić także w parafii bezpośredniego poprzedniego miejsca stałego względnie tymczasowego zamieszkania).

Prośbę o wygłoszenie zapowiedzi wystawia proboszcz parafii, w której ma odbyć się ślub. Narzeczeni mają obowiązek udać się z tą prośbą do proboszcza parafii, która będzie wygłaszać zapowiedzi. Po wygłoszeniu należy dostarczyć zaświadczenie o dopełnionym obowiązku do proboszcza błogosławiącego ich małżeństwo.